Hoge Hakken – Echte Liefde

Amsterdam jaren ’50. Mijn ouders gingen een avondje uit. Mijn moeder had haar nieuwe, te krappe, hoge hakken uitgedaan tijdens de film in Theater Tuschinski. Toen de film afgelopen was, pasten haar pijnlijk opgezwollen voeten er met geen mogelijkheid meer in. Mijn vader, met een galant gebaar, bood haar zijn schoenen aan; hij had relatief kleine voeten.

“Nee Jan, dat is géén gezicht, ik loop voor spot.”

“Welnee kind, het is donker buiten.”

“Maar mijn voeten lijken hier afschuwelijk groot in!”

“Lach weg die pech, een kniesoor die erop let.”

“Ja, maar … jij kan toch niet op je sokken gaan lopen?”

“Nee, maar ik wil wel eens in jouw schoenen staan.”

Na een paar minuten verwoed wringen, begeleid door enige gedempte vloeken, paste hij in de wijnrode, met strikjes versierde martelschoenen.

Gegiechel.

“Dat meen je toch niet? Zo ga ik niet naast je lopen hoor, straks komen we de buren tegen.“

“Onzin, het is maar een klein stukje naar café Populair. Kom op, geef me een arm.”

Nog meer gegiechel. Ze beginnen richting het café te lopen. Mijn vader zwikkend en strompelend op de hoge hakken, onder zijn goeie pak. Terwijl hij geestelijk en lichamelijk leed, zette hij heldhaftig een poker face op.

Na twee minuten: “O, heerlijk, Jan, jouw schoenen lopen goddelijk!”

Het café binnengekomen.

Vader tegen de kastelein: “Een parfait d’amour en een biertje graag.”

En tegen mijn moeder, half vertederd, half boos: “Ik wil dat je nóóit meer op zulke hoge hakken loopt. Anders ga ik voortaan met je mee naar de schoenenwinkel. Je lijkt wel mesjogge! En al had je maat 43 -hieltje erbuiten- dan zou ik je nog steeds even mooi vinden.”

Na nog een drankje zijn ze huiswaarts gelopen, mijn vader met zijn eigen schoenen aan, mijn moeder op zijn rug, haar blote voeten vrij en vrolijk bungelend. De hoge hakken hebben ze achtergelaten onder een tafeltje in café Populair. En als ze niet gestolen zijn, dan staan ze daar nu nog.

Nooit meer heeft ze schoenen met te hoge hakken, of van een maat te klein gedragen. De boodschap was aangekomen. Omdat hij in haar schoenen was gaan staan.

Riek Dapper