De dag na zijn tachtigste verjaardag was de oude man laat opgestaan. Een algemeen gevoel van zinloosheid had hem overvallen. Hij wist niet zo goed meer wat hij verder nog wilde met zijn leven.

Zéker, het was best gezellig geweest. Een paar vrienden en kennissen waren langs geweest. Hij had ze verwend met hapjes en drankjes. Ze hadden hem toegezongen. Tegen de avond was het gezelschap vertrokken en was hij weer alleen. En nu was er dan weer een nieuwe dag die hij door moest komen.

Moedeloos staarde hij naar zijn onaangeroerde ontbijt. Op de tafel lagen wat presentjes. Een paar boeken, een mooie warme trui, een ding-dong-bel voor op zijn fiets, een koptelefoon, en een, nog ongeopend, pakje.

Een klein plat pakje dat hij had gekregen van de buurvrouw verderop. Hij hielp haar wel eens met technische klusjes. Daarom was ze naar zijn verjaardag gekomen.


Beeld: Freepik

Hij scheurde het pakje open, en er vielen wat plastic stripjes uit. Het leek wel een puzzel. Het waren zeven gebogen stripjes van een kwart cirkel, en twee rechte stripjes met gleufjes er in. De gebogen stripjes hadden zeven kleuren en pasten van klein naar groot precies op elkaar.

En als je dan die stripjes monteerde in de kleurloze rechte strips, waar ze in de gleufjes pasten, dan kon je het geheel als een boekensteun gebruiken. Toen hij het spul eenmaal in elkaar had gezet, was het een mooie doorzichtige regenboog.

Een kennisgeving leek het hem wel. Een mededeling... Hij moest er om glimlachen. Die buurvrouw toch! Het was eigenlijk best een leuk mens. Zo hartelijk altijd. En ze had de hele middag naast hem gezeten. Enhem bij het afscheid zelfs even omarmd…

Hij zette de regenboog op zijn bureautje, onder de lamp, en bleef er een tijdje naar kijken. Wat haal ik me in mijn hoofd, bedacht hij.

Nou ja, waarom niet...

Een mailtje misschien, of een appje?

Je wist maar nooit...

Henry Kloostra