Het is nog vroeg en koud. Het blauwe uurtje is net aangebroken. Als ik mijn vuilniszak buiten zet (we hebben hier geen containers), hoor ik heel zachtjes
de wolven huilen.

Het streelt mijn oren. Ik blijf even staan met mijn hoofd een beetje schuin. Zo luister ik intenser.

Er loopt een man langs: “goedemorgen”. Hij hoort het niet. Jammer, want het is zo bijzonder…. Maar je moet er even bij stilstaan.

Het is een voorrecht dat ik dit in mijn buurt kan horen. Die mooie exotische en
geheimzinnige geluiden van Artis, waardoor ik mij 's morgens op de steppe en
’s avonds in het oerwoud waan.

Ik geniet er volop van, maar soms moet je er even voor stil blijven staan.

Angelie Weber, februari 2025